Nog steeds op jacht

Vervolg op huizenjacht

Na een relaxte middag in Aubeterre, en een goede maaltijd, voelen we ons toch weer een beetje op vakantie. Morgen gaan we weer verder.

Huizen parade

De volgende ochtend gaan we op weg naar het kantoor van de makelaar. En vervolgens gaan we in behoorlijk tempo 4 huizen af. Wat op papier leuk leek, blijkt in de praktijk behoorlijk tegen te vallen. Één huis is halverwege het renovatie project. En dat wordt echt in stijl gedaan. Dit huis wordt een plaatje, maar nu is het half af. En het staat midden tussen een aantal bedrijven. Twee andere huizen bekijken we nog om niet erg onbeleefd te zijn en gillend weg te lopen. Als je een huis in Frankrijk koopt, houdt dan rekening met een gigantische klus. Maar we hebben nog één huis te gaan.

Gevonden?

Als we de bocht om komen denk ik, “zo, dat ziet er goed uit”. Een plaatje. Het huis ligt midden in een bos, heeft een onderhoudsarme tuin en geen directe buren. Ook binnen kun je zien dat er aandacht aan het huis is besteed. Mooie keuken, goed materiaal. Maar wel een echt oud huis. Dus kleine ramen, en dat maakt het binnen wel donker. Er is weliswaar een slaapkamer beneden, maar geen badkamer. En die kun je ook niet zomaar even aanbouwen.

Buiten kun je de D-Weg tussen Angouleme en Libourne horen. Die loopt op zo’n 150 meter afstand, maar nog wel te horen. De dichtsbijzijnde buren zijn 400 meter verder. Buiten het bos. Ik vind het een mooi huis, maar wel wat te afgelegen voor mij. Kortom, we hebben wat te praten onderweg.

Miek vindt het huis echt heel mooi, maar ik heb mijn bedenkingen. Het bos is mij te recht aangelegd. Het lijkt meer op een productie bos. Één soort bomen, op redelijke afstand van elkaar. Ik houd het op een boomkweker. En dan worden straks al die bomen weggehaald…

Hoe beslis je zoiets?

Ik vind het huis bij de rivier wel mooi. Kortom, we praten door.

We hebben een hotel in Poitiers. We parkeren de auto en gaan het hotel in. Na het inchecken lopen we de stad in, want ik heb een hotel vlak bij het centrum uitgezocht. Als we naar buiten lopen blijken we een 20 meter hoge trap op te moeten. Oeps.

Miek vindt dat als ze dat red, ze ook de trap naar de badkamer redt in het huis in het bos. En rustig voort pratend lopen we de trap op en de stad in. Op een terras drinken we wat. En ik realiseer me dat dit allemaal mijn plan was. En ook het vorige huis is eigenlijk meer door mij uitgezocht en niet door haar. Kortom, dit is haar beurt en ik geef toe. We gaan naar ‘bos’.

Andersom

Die conclusie is Miek te snel, kortom, we praten verder. Maar nu 180 graden gedraaid. Miek wil niet naar bos, en ik wel. Ondertussen nemen we nog een glaasje en gaan dan op pad om een maaltijd te scoren. Dat wordt aan de andere kant van het plein, omdat het er zo lekker ruikt.

Onderweg maar weer

De volgende ochtend maken we een vroege stop om te laden. Bij een officieel laadpunt waar ik mijn Shell pas kan gebruiken. We zijn net een Citroen voor, en dat komt mooi uit. Volgende stop om te laden is Parijs. Dat valt tegen, we zien in Parijs afgesloten garages, garages met een kapot laad-station, helemaal geen laadstation en laadstations op bedrijven terreinen waar je niet kunt komen. Uiteindelijk vinden we een gewoon laadstation in een parkeergarage van een bouwmarkt. We laden een paar uur, en lopen wat rond.
Omdat de parkeergarage straks dicht gaat, kijk ik hoeveel we nodig hebben voor de volgend snellader buiten Parijs. In een stadje met ook diverse gewone laders. We rijden verder. Weer een Auchan, maar ook hier moeten we ons weer aanmelden wat ik niet kan.

Waarom ik van haar hou

Miek stuurt me naar binnen, ga maar vragen of ze een pas voor je hebben. Briljant, ik moet mijn rijbewijs inleveren en kom met een pas naar buiten. Een uur later hebben we voldoende stroom om in België te komen. En daar werken mijn laadpassen weer.

De laatste loodjes

Tegen de tijd dat we in België zijn slaapt Miek al bijna. En terwijl de auto oplaadt zet ik mijn horlogewekker op een uur en dommel ook weg. Bij Antwerpen sturen ze me in verband met een wegafsluiting richting Rotterdam. Dat is vervelend, want nu moet ik gaan kijken waar ik straks op kan laden. Met een paar kilometer omrijden lukt dat toch een stukje voor Rotterdam. Kan ik weer even mijn ogen toe doen. Rond vijf uur zijn we thuis, en ga ik nog even mijn bed in. Dit was een inspannende week. Blij dat ik straks weer aan het werk mag…..

En de keuze?

En welk huis het geworden is? Uiteindelijk is Miek de baas…….Het is rivier geworden met een eigen zomerhuisje erbij, zie foto.