Welk ras is dat schatje?

Met Hector naar Frankrijk

In mijn vorige ‘hondenblog’ heb ik het verhaal van onze adoptiehond Hector verteld. Maar we zijn ondertussen een stukje verder. Hector mocht mee naar Frankrijk.

Waar is mijn boom?

Vol goede moed hebben we de auto’s vol geladen. We hadden veel, heel veel, bagage, en ook Hector moest mee. Dus gingen we met twee auto’s. De Peugeot omdat we het kenteken om moesten zetten, en omdat er zo lekker veel in kan. De Leaf omdat er weinig ruimte overblijft als je een bench in je auto opzet.

Hector ging met Annemiek in de Leaf, en ik reed voorop in de Peugeot (kon de Leaf in de luwte om meer kilometers uit de accu te persen). Konden we tijdens het opladen van de Leaf zelf weer bijpraten en Hector uitlaten.

Hector vond dat helemaal niets. Hij heeft het niet zo op auto rijden, maar die stops maken het niet beter. Iedere keer werd hij op de grond gezet, maar nergens stond ‘zijn’ boom. En wij maar proberen, we hebben wat afgelopen met hem. In onze gedachten zagen we een steeds grotere vloed ontstaan in de auto, maar ook dat gebeurde niet. Iedere stop opnieuw geprobeerd, met hetzelfde resultaat.

Thuis

Eenmaal thuis gekomen ging dat beter. Langs het pad lopend had hij opeens geen boom meer nodig. Dat was wel even wachten de eerste keer. De zondvloed was er niets bij.

En Hector vindt de tuin geweldig. Dappere dodo als hij is durft hij nog niet zelf de tuin te verkennen, maar als ik meeloop dan gaat dat best. Dat duurde niet zolang… tegenwoordig snuffelt hij zelf de hele tuin door. Het mooiste is het als we zelf in de tuin bezig zijn, dan loopt hij mee als we de kruiwagen legen op de composthoop (en de andere kant van de tuin is toch algauw een meter of 100 weg).

Maar er is nog een reden waarom een baas (of bazin) werkend in de tuin bijdraagt aan het hondenparadijs. Werkhandschoenen. Er is voor een adoptiehond niets mooier dan de werkhandschoenen van de baas te pikken, hard weg te lopen (wel even blaffen als de baas het niet door heeft, want er moet achtervolgd worden) en dan kijken hoe snel je zo’n handschoen aan stukken kan scheuren.

Party-pooper

Hector: ‘Helaas is de baas een flauwe gast, die doet niet mee. Hij wil niet achter me aan rennen. Terwijl dat toch echt hartstikke leuk is. Maar goed, hij laat me gewoon voorkomen, en als ik dat goed doe krijg ik een blokje kaas. Ook tof.’

Ras

Een vraag die we met enige regelmaat krijgen is welk ras Hector is. Daar heb ik wel even over moeten nadenken. Een ‘Haagse Puienzeiker’ is het niet. Onze adoptiehond komt per slot van rekening uit Griekenland. En een Griekse Puienzeiker klinkt niet. Bovendien is dat lastig te vertalen voor mijn Engelse buren in Frankrijk. We zijn er uiteindelijk op uitgekomen dat Hector een ‘Griekse Zuilenzeiker’ is. Per slot van rekening heeft ieder zichzelf respecterend Grieks huis echt Griekse zuilen. En in het Engels is het dan een ‘Greek Pillar Pisser’.

Terug naar Heerlen

Helaas kwam er eind aan het verblijf in Frankrijk, we moesten terug naar Heerlen. De flat weer in. Dat viel tegen, zeker voor Hector die in plaats van een ruime tuin nu weer op een flatje zat. Gelukkig maar voor 6 weken. En die waren zo om.

Vooruitgang

Wat nog niet echt helemaal lekker gaat met Hector is zijn omgang met andere honden. Die vindt hij vaak eng, en zijn reactie is dan om te blaffen en te grauwen. We hebben het geluk dat we 4 weken ‘hondenschool’ kunnen doen (toch lastig, die Corona beperkingen). Niet om Hector allemaal dingen te leren, dat lukt sowieso wel. Nee, om Hector met andere honden te laten kennismaken. Ook tijdens de wandeling proberen we hem het nodige zelfvertrouwen te geven. Voorlopig blijft dit een aandachtspuntje, temeer daar er in Frankrijk weinig andere honden zijn.
Natuurlijk, aan de andere kant van het dal staat een boerderij waar een hond woont, en als Hector en die hond allebei hun best doen kunnen ze elkaar net horen (1 km ver weg, maar het is stil op het Franse plattenland). Maar elkaar tegenkomen doen ze nooit.

Volgend hoofdstuk

Ondertussen zitten we met zijn allen weer in Frankrijk. Nog drie weken in Nederland, en dan kan de flat leeg en zijn we permanent in Frankrijk. En omdat ik inmiddels ook gestopt ben met werken en we een buitensporig groot huis en dito tuin hebben, denken we dat er nog plaats is voor een extra adoptiehond. Dat wordt hetzelfde ras (Griekse Zuilenzeiker) maar Ekaterini ziet er heel anders uit. Ze is een maand of 5 jonger dan Hector, we kijken nu al uit om naast een puberende Hector ook een tweede puber in huis te nemen.