Hondini

Een grote tuin is ideaal als je honden hebt. Hector en Eka kunnen naar hartelust ravotten. Maar waar wij de tuin groot vinden, daar denken onze viervoetige huisgenoten heel anders over. Nadat Eka zich echt thuis was gaan voelen werd ook haar zelfvertrouwen groter, en wilde ze samen met Hector de omgeving verkennen.
Waar dat eerst een enkele keer gebeurde, dachten de honden na een tijdje dat ze de honden vorm van Houdini waren: Hondini, en vervolgens renden ze met zijn tweeën zo snel mogelijk de tuin uit. Helaas is puber Hector niet altijd even goed onder appel. Nu is Eka wat gehoorzamer, maar het roepen van een dove hond is toch een zinloze bezigheid gebleken…..

Hekwerk

En nu was een grote tuin een nadeel. Ik heb gemeten hoeveel hekwerk ik nodig had om de tuin af te schutten, en dat is veel. Ik laat al het oude hekwerk maar buiten beschouwing, want dat werkt nu ook niet.
Dat meten heb ik trouwens niet gedaan met een meetlintje maar op Google Maps. Dat ik best wel handig met zo’n grote tuin. 

Onze oplossing, we schutten een stuk van de tuin af. Dat doen we met plastic palen en plastic gaas (wintersport piste afbakening). Dat is en betaalbaar, en makkelijk te plaatsen en te verplaatsen. Waarom niet de hele tuin? Gezien het aantal meters is dat duur en een heel lang hek kan ook op veel plaatsen stuk.

Na twee weken had ik al het materiaal binnen. Een paar uurtjes buffelen en de honden hadden een afgeschut stuk. Los met die bende, en wonder boven wonder werkte het. Ze hadden een klein stukje tuin voor zichzelf.

Hondini is terug

Totdat Eka erachter kwam dat plastic meegeeft, als ze haar neus onder het hek duwde kon ze makkelijk naar buiten lopen. 

Laat ik het voorzichtig brengen, er kunnen jonge lezers bij zitten, maar in mijn reactie zat geen woord Frans…….

Hekwerk 2

Er moest dus een beter hek geïnstalleerd worden. Gelukkig kon ik de palen opnieuw gebruiken (en heb ik er een paar achtergehouden als doelpaal voor kleinzoon Liam). Ik had al een ‘goed’ hek geplaatst op de erfafscheiding naar onze buren. Dat systeem heb ik dus doorgetrokken.  

Bos rooien

Nu ik een permanent hek ging plaatsen moest er wat meer aandacht aan de plaats van het hek komen. Een hoek van de tuin was verwilderd met bramenstruiken. Dat was prima, want die worden niet zo hoog, en belemmerde ons uitzicht niet. Maar als ik dat afschut dan weet ik het al, dan kom je er nooit meer. En voor je het weet groeien er bomen die wel het uitzicht belemmeren. Kortom, rooien die handel. Daarna kon ik het hek gaan plaatsen.
Het stukje heg dat overblijft wordt keurig door de boer onderhouden. Die trekt er één keer per jaar een maaibalk overheen, dat gaat veel sneller dan ik met een heggenschaar kan.

Klein stukje tuin voor de hondini

Het plaatsen van het hek was dus beduidend meer werk dan gehoopt, maar het resultaat was er naar. De ene zijkant hadden we al, en nu ook de achterkant, net voor de greppel. Na de greppel staan doornstruiken en een oud hek, maar dat was dus niet genoeg. Van de hoek achterin gaat het nieuwe hek schuin terug naar de schuur. Dwars door het grasveld.
De honden hebben nu dus een stukje van de tuin waar ze niet meer uit kunnen (ongeveer een halve hectare, moet genoeg zijn). Los met die gasten, hoeven we niet meer 6 keer per dag met ze te lopen…..

Nu begon ik wel wat wantrouwend, en waarom? Maar het eerste dat de schatjes deden was de omheining goed inspecteren, en toen ze geen uitgang vonden opnieuw inspecteren. Maar na een paar dagen begon ons zelfvertrouwen te groeien. We hadden het lek boven water.

Buurman

Totdat één van de buren van de andere kant van het gehucht met Hector aan kwam lopen, en Eka scharrelde erachter aan….. Chips, hoe waren ze er uit gekomen?

Ik heb een uitgebreide ronde gelopen, en vond een paar twijfelachtige punten. Die heb ik verholpen en de honden weer los. En dit keer was ik er snel bij toen ik zag dat onze viervoeters in het laatste stukje oude hek toch een uitgang gevonden hadden. Dat stuk hek is aan de voorkant, er loopt een muur en een stalen hek met toegang tot de achtertuin. En dan liep dat oude stuk hek door de struiken naar de muur van het houthok. En aan het andere eind kwam het nieuwe hek. Kortom, ik had dat stukje oude hek helemaal vergeten. Tot mijn ontdekkingsreizigers me met mijn neus op de feiten drukten.

Dit keer was het gat snel te dichten. Lekker puh, Hondini.

Hondini opgesloten

En ja hoor, perfect, we zijn nu weken verder, en nog steeds hebben we ze in de tuin. Sterker nog, we hadden er bijna een hond bij. Op een avond vroeg ik aan Annemiek of ze de hond er in wilde laten, hij stond voor de deur. Waarop Miek antwoordde, ‘maar ze zijn toch binnen?’

Er bleek er een jachthondje voor de achterdeur te staan. Van een paar gehuchten verderop bleek later. Hij had keurig een telefoonnummer op zijn halsband staan. Mooie reden voor mij om mijn Frans te oefenen.
Een kwartier later was de gast weer weg. Rust, tot we ons realiseerden ‘hoe is hij in de tuin gekomen?’. Gelukkig was de gast kleiner dan onze honden, hij was onder de poort naar de achtertuin door gekropen. En daar zijn onze schatjes te groot voor….

Nu is het wachten op de eerste keer dat er een wild zwijn een gat in mijn mooie hek maakt. Dat is nog niet gebeurd, maar met mijn geluk gaat dat niet zo lang duren. Ik begin te snappen waarom de Fransen zo graag jagen…..

Heb je na dit stuk ook zin om een hond te redden? Dat kan hier

Meer lezen over Hector en Eka kan hier