Waarom een diëtist of coach als je niet af wilt vallen

Persoonlijk blog

De afgelopen jaren heb ik niet zo vaak een persoonlijk blog geschreven. Dat blijft een beetje eng. Ik doe het niet zo vaak omdat ik en op mijn privacy gesteld ben, en omdat ik me niet voor kan stellen dat er veel mensen zijn die zitten te wachten op mijn mening. Waarom nu dan wel?

Afgelopen vrijdag heb ik 3 maanden begeleiding van Jonathan Klaassen gewonnen. Bij Emily van ‘Zonder fratsen’. Het toeval wil dat ik net zijn boek aan het lezen ben. Dat boek heb ik een paar weken geleden van mijn ‘instazussie’ Renate gekregen. “Voedsel voor je geest”, een boek zonder voedingshypes. Gewoon uitleg over wat gezonde voeding is en hoe je kan afvallen etc. Wetenschappelijk onderbouwd, dat wel. Renate heeft al langere tijd Jonathan als coach en is hier héééééél enthousiast over. In het jaar dat ik Renate volg heb ik heel veel  veranderingen in haar eetpatroon meegekregen via Instagram.

Motivatie

Zelf twijfelde ik al maanden of ik aan Jonathan wilde vragen om ook mijn coach te worden. Waarom ik liep te twijfelen? Ik heb toch geen overgewicht, ik ben kok, heb 25 jaar in de zorg gewerkt en ik heb ook nog een opleiding natuurvoedingsadviseur gedaan.

En dat is ook zo, maar 5 kilo eraf voordat de zomer begint is niet verkeerd. Maar daar doe ik het niet om. Tijdens een coaching traject leer je andere dingen. Op een andere manier naar voedsel kijken, alles met mate eten, en hier dan dubbel van genieten.  Een mindset zeg maar, over wat gezonde voeding is en wat je echt nodig hebt aan voedingsstoffen. Ja, ik weet het wel, maar op jezelf toepassen is een ander ding.

Slechte gewoontes

Mijn ‘plan’ was simpel, eigenlijk wat ik altijd doe als het weer voorjaar wordt:
Voor de zomer crash ik even de 5 kilo wintervet eraf.

Nu zijn mijn eetgewoonten helemaal niet zo goed. Met enige regelmaat vergeet ik te eten. Dan krijg ik halverwege de middag hoofdpijn en dat is het signaal waarbij ik denk, o ja, ik moet eten. Als manlief, die internationaal werkt, weer eens op reis is en niet thuis is, kook ik echt niet voor mezelf. Ik pak iets uit de vriezer. Eet dan, zonder erbij na te denken of zelfs maar te proeven, eet ik de opgewarmde prak zo uit het diepvriesbakkie, achter de computer. Of, heel soms, bestaat mijn diner uit een oranje Tony, die met zeezout, goddelijk. Maar ja, gezond kan ik het niet noemen. Om op gewicht te blijven vergeet ik dan het diner maar.

Ik heb altijd een haat liefdes verhouding gehad met eten. Sterker nog, toen ik al kinderen had en zo’n 24/25 jaar was, woog ik ongezond weinig. Iets van 48 kilo met een lengte van 1.72 meter. Op een vrijgezellen feestje van een vriendin zijn er foto’s gemaakt waar ik ook wel van schrok. Een ingevallen gezicht en hele dunne beentjes. Toen was mijn omgeving ook bezorgt, ik heb wat keren te horen gekregen dat ik ongezond bezig was.

Toen, maar zeker nu weet ik dat dit klopt, ik was heel ongezond bezig. Zonder medische hulp verdween dit weer. Maar ik heb wel altijd om mijn gewicht gedacht, ik ben nooit te zwaar geweest en heb met mijn gewicht ook niet echt ge-jojood.

En nu

Inmiddels ben ik 56 jaar, net uit de overgang. Ik kan ook merken dat ik ouder word, ik moet steeds beter mijn best doen om op gewicht te blijven. Alsof dat niet genoeg uitdaging is heb ik ook sinds 8 jaar medicijnen waarbij veel mensen aan komen, tot wel 25 kilo. Op mijn werk in de zorg vroeger heb ik dit bij mensen zien gebeuren. Tel daar mijn EDS, een bindweefsel aandoening bij op. Waardoor ik niet lang kan lopen of sporten en je snapt dat een diëtist helemaal niet zo raar is. Daarbij komt dat ik meer last van mijn gewrichten krijg als ik zwaarder word.

Wensenlijstje

Ik zou graag genoeg voedingstoffen binnen willen krijgen, afwissellend en gezond willen eten. Maar wel blijven genieten, dus geen streng dieet, lekker kunnen blijven koken en bakken. Nog meer van het gezonde eten mijn levensstijl willen maken, en daar kan een diëtist/coach zeker bij helpen.

Natuurlijk, ik doe het echt niet slecht, er is hier ook geen goed of fout. Maar wie zou er niet een steuntje in de rug willen om meer te leren over voeding.

Verwachtingen

Wat mij aan staat aan wat ik gelezen heb is dat het niet draait om diëten, geen voedingshypes. Maar hopelijk krijg ik adviezen waar ik de rest van mijn leven iets mee kan, ook al leef ik straks als god in Frankrijk 😉
En ik heb nog een stukje behang in mijn kantoor, als Jonathan dan heel erg dicht op mijn huid gaat zitten en raken vragen stelt, haha, dan weet je hem te vinden.

Van mijn instazussie heb ik al geleerd dat je moet genieten van eten, en eigenlijk doe ik dat meestal ook. Maar nu dan met mate. Bijvoorbeeld genieten van een wijntje en de tweede laten staan. Één is net zo lekker als twee of drie. Een bijkomend voordeel is dat je na dat feestje wel weer zo je bed uit springt. Niet dat ik dat echt nodig heb, als we uit eten gaan ben ik vaak de BOB. Ik geniet van een wijntje zonder dat ik echt behoefte heb aan een compleet wijnarrangement. Manlief houdt van wijnen, en die waardeert dat arrangement wel. En dan is de BOB gauw gekozen.

Begin

Komende week heb ik een intake gesprek met Jonathan. Stiekem ben ik al begonnen met wat voorbereidingen: minder wijn drinken en 8 glazen water op een dag. En ik ga zo een weekmenu maken. Dat laatste is best lastig want normaal verzin ik wat ik wil eten als ik voor de koelkast sta. Ik ga koken met wat ik in huis heb en in mijn vriezer. Ik houd niet van voedselverspilling, dus alles wat bijna op moet komt hoog op mijn ingrediëntenlijstje.

Wat ook niet helpt zijn boeren of boerinnen die me bellen en zeggen: “ik heb morgen, maandag om 10 uur een recept nodig voor de krant”. Even vergeten en dan denken ze er om 19 uur op zondagavond aan.

Dan rij ik dus heen en ga meteen aan de gang met het ontwikkelen van een recept. En dan natuurlijk klaar maken en fotograferen. Dat is dan wel mijn eten de volgende dag, had ik al verteld dat ik niet zo van de voedselverspilling ben?

Wat dan wel weer leuk is dat ik ook wel eens hoor dat ze dat recept willen gebruiken in een magazine. Altijd goed, en dan hopen dat ze het magazine opsturen. Zo sta ik in een geiten tijdschrift met een geiten yoghurt taart, met zeven recepten in een broccoli blad en in vele kookboeken. En ja, zet dat dan maar eens in een weekmenu. Gelukkig zijn dat de uitzonderingen, maar ik ga nu kijken wat ik in huis heb en een weekmenu maken. En ook al denk ik vaak zwart wit, ik moet er wel van af kunnen wijken en mijn recepten kunnen blijven ontwikkelen. Het moet een leidraad zijn, en geen keurslijf.

Ik snap dat een weekmenu een hulpmiddel is om gezonder te eten zodat je niet opeens een pizza gaat bestellen. Dat laatste doe ik trouwens zelden, ik kook liever.

Tot slot

Op Instagram kreeg ik al een heel aantal verzoeken om vooral te vertellen wat ik aan het doen was. Dus ik blijf jullie op de hoogte houden van mijn ontdekkingsreis. Ik zal eerlijk zijn en zoals altijd mijn eigen mening geven, ook al is het deze keer geen “no spon”. Waar ik altijd onafhankelijk wil blijven op mijn sites, en nooit, of eigenlijk bijna nooit, een gift wil ontvangen neem ik deze prijs graag in ontvangst.
Omdat ik ook een boek erbij gewonnen heb ga ik deze binnenkort verloten, ik heb hem tenslotte al. Dus hou Instagram in de gaten!

Wordt vervolgd. En alhoewel één van mijn doelen een mooi figuur in badpak is, ga ik daar echt geen post van maken, maak je maar niet druk 🙂