He? Wat?

Ekaterini

Zoals ik in ons vorige blog al schreef, we hebben ruimte om nog één van de rescue dogs uit Griekenland mee te laten genieten van ons stekkie in Frankrijk.

Waar Hector nog per auto kwam, is Ekaterini per vliegtuig naar Nederland gekomen. Ze was er zelfs eerder dan wij. Dus op onze eerste dag in Nederland hebben we Hector in de auto gezet en zijn we haar op gaan halen bij het gastgezin. Dat was nog even spannend, want de dag ervoor hoorden we dat Eka doof is.

Euhhh?

En dat is best wel een dingetje, want hoe moet je haar roepen? Of vertellen dat ze ergens af moet blijven? Allemaal met gebarentaal. Ik spreek diverse talen, maar met ‘honds’ heb ik nog steeds moeite. En nu ‘honds’ gebarentaal? Dus we verwachten toch wel wat ‘communicatie’ problemen.

We waren er desondanks snel uit. Ons plekje in Frankrijk is nogal afgelegen en rustig. De perfecte omgeving voor een dove hond. Dus onze ophaal afspraak ging gewoon door.

Roepnaam?

En zo stonden we ’s ochtends onze puber Hector voor te stellen aan puppy Ekaterini. We hadden Eka als roepnaam in gedachten, maar ik ben er nog niet achter welk nut een roepnaam heeft voor een dove hond. Nu blijkt in de praktijk dat je gewoon blijft praten tegen je hond.

We hebben wel nagedacht welk gebaar we willen maken bij de ‘commando’s’. Wel handig als we beiden dezelfde commando’s gebruiken, het leven is al ingewikkeld genoeg.

Samenleven

Hector vond een nieuwe huisgenoot wel interessant, maar ook lastig. Ze wilde op ‘zijn’ kleedje liggen, het liefst tegen hem aan. En als hij waarschuwend gromde werd hij genegeerd. Dat was wel een dingetje voor zijn ego. Natuurlijk hielp het niet dat we in ons appartement waren. Dat levert Hector sowieso meer stress op, maar nu dat appartement delen….

Drama queen

We wisten al dat we het appartement na een paar weken voorgoed achter ons zouden laten, maar desondanks probeerden we toch de relatie met de buren goed te houden. Dat betekende, niet teveel herrie. En Eka moest wennen aan nieuw voer, een nieuwe omgeving, nieuwe huisgenoten. En alhoewel ze het niet zelf hoort kan ze best wel veel lawaai maken.

Dat doet ze al om het minste of geringste, kortom, een echte drama queen. Maar tegelijkertijd een schatje. Het enige wat blijft is haar mimiek, ze trekt haar lippen op als ze speelt met Hector (of stoeit) en daar wordt ze niet knapper van.

Nachten

Hoe lief ze ook is, de nachten waren een ‘dingetje’. Halverwege de nacht zette mevrouw een keel op. Waarschijnlijk omdat ze graag een sanitaire break wilde. En trainen, haar iedere keer even laten wachten, was buren technisch geen optie. Zeker niet midden in de nacht. Dat moest wachten tot we thuis in Frankrijk waren. Kortom, we hebben diverse keren midden in de nacht voor de flat gestaan, wachten tot mevrouw klaar was. Tot groot plezier van uitgaand Heerlen, die na een nacht stappen konden lachen om die slaapdronken mensen die midden in de nacht hun hondje uitlaten.

Maar langzaam maar zeker wenden Hector en Eka aan elkaar.

Naar Frankrijk

En toen konden we de laatste spullen inpakken. Ik had mijn lease auto en laptop ingeleverd… Tijd om naar huis te gaan. En daar veranderde de wereld. Hector kon weer tot rust komen, en ook Eka waardeerde de grote tuin. Al na een paar dagen liep ze ook tijdens de wandeling los rond. Hector gaf aan waar de gaten in de heg zaten zodat je rechtstreeks het land op kon lopen, en samen rondrennen over de akkers.

Wat wel duidelijk was dat Hector, met zijn lange poten en atletische bouw, veel makkelijker over de akkers rent dan Eka. Die heeft een wat gedrongener bouw en kortere poten.

Wat we ook echt konden waarderen is dat we nu ook steeds vaker een nacht konden slapen zonder naar buiten te hoeven. En ons adres is wel heel erg ver om voor uitgaand Heerlen….

Buddy

Langzaam maar zeker waarderen mijn Griekse Zuilen Zeikers elkaar steeds meer. Ze gaan samen op avontuur in de tuin, ze ontsnappen samen, maar ze spelen ook veel met elkaar.

Als ik tijdens één van mijn wandelingen Hector roep, dan hobbelt Eka daar wel achteraan. Tot ze op een keer niet oplette. Ze bleef met haar rug naar me toe staan. Hector draaide zich om, liep terug naar Eka, en gaf haar een duwtje met zijn neus. Vervolgens rende hij in volle vaart terug naar de baas. Eka snapte de hint en kwam ook aan rennen. Hector lijkt dus in de gaten te hebben dat Eka wat steun nodig heeft af en toe. Hij doet hetzelfde met greppels. Waar Hector met een sierlijke sprong best wel brede greppels aan kan, zoekt hij voor Eka een plekje op waar het minder breed en diep is.

Romantisch?

Als ik het voorgaande stukje zo teruglees lijkt het wel heel erg een romantisch sprookje. Helaas, dat is maar de halve waarheid. Hector leert Eka ook waar de wilde zwijnen en de herten hun behoefte doen. En aangezien Hector die lucht graag om zich heen heeft rolt hij zich op zijn rug om zoveel mogelijk van die lucht mee te nemen. Ik ben niet zo van de honden shampoo, maar hier maak ik een uitzondering voor.
Tot nu toe was ik snel genoeg, maar ik denk dat ook Eka binnenkort kennis gaat maken met de hondenwasstraat. Beetje shampoo, wat water, en boenen maar….

En nu? Langzaam maar zeker gaan we verder met het trainen van onze rescue dogs, Eka herkent al de nodige gebaren. En af en toe slaapt ze al nachten door. We hebben nog een lange weg te gaan, maar we genieten al wel van onze hooligan en onze terrorist.