Moet dit leuk zijn?

De reis

Het is maandagochtend drie uur. Drie uur eerder zijn de Belgische en Franse grens opengegaan, en wij rijden van huis weg. Een weekje huizen kijken, en vakantie vieren. Tenminste, dat is het plan.

Daarom hebben we gisteren de auto helemaal opgeladen, en de bagage ook er alvast in gezet. Pippa is al naar de kennel, dus niets houdt ons nog tegen. Twee uur later zijn we bijna bij de grens. We stoppen om de auto nog eens goed op te laden. Volgende laadstop: Frankrijk.

Laden in Frankrijk

Ik heb goed op de apps gekeken, er zijn veel laadstations in Frankrijk aan de snelweg, maar bij de eerste lukt het me niet om op te laden. Geen van mijn laadpassen lijkt te werken. We gaan van de snelweg af, in een dorpje niet al te ver weg is ook een snellader (er zijn veel Chademo laders in Frankrijk). Maar ook daar lukt het ons niet. Door naar een stadje een eindje verderop, dan houden we nog maar 10 km over, maar we kunnen er komen. Daar, bij de Auchan (supermarkt), lukt het wel. En nog gratis ook. Het heeft wel wat extra tijd gekost, al dat proberen en nu toch een stuk om.

We halen een ontbijtje en genieten van het zonnetje. Dan weer verder. Ondertussen blijken er veel laadpalen aan de snelweg afgesloten te zijn. Achteraf lees ik ergens dat er een paar palen te warm geworden zijn. De EDF heeft toen alle oude palen maar uitgezet (80% van het totale aantal laadstations aan de tolweg staat dus uit). Gelukkig vinden we, weer in een dorpje van de snelweg af, een volgend laadstation. Bij een Nissan dealer, en weer gratis.

De eerste bestemming

We blijven wat langer staan, want we willen hem nu wel goed vol hebben. Je weet maar nooit. De volgende stop is ons hotel. We zijn nu wel veel later dan gedacht, maar op tijd voor het eten. Na het eten rijd ik nog even naar het dorp, waar een snellader staat.
Maar deze accepteert mijn passen ook niet. Bij het hotel regel ik een verlengsnoer, dat gaat niet snel, maar genoeg om morgen weer een laadpaal te bereiken.

Geniet momentje

We hebben wel een heel leuk hotel. Met een torentje, en veel authentiek details. En omdat er weinig gasten zijn hebben ze ons opgewaardeerd. We hebben een ruime kamer met eettafel erin. Makkelijk voor de maaltijd die we besteld hadden.

Verder maar weer

De volgende ochtend gaan we op tijd op pad. Even verderop is een Auchan, eens kijken of we daar weer opladen kunnen. Nee dus. Alhoewel hij in mijn apps als gratis station staat vermeld, moet je je wel aanmelden met een kaart die ik niet heb. Ook bij de Lidl verderop lukt het niet. De procedure om je via internet aan te melden doet het daar ook niet. Dit begint echt vervelend te worden. Gelukkig hebben we nog wat kilometers en het volgende laadpunt werkt wel. Door naar onze eerste huis bezichtiging.

Rivier

We hebben alle huizen een naam gegeven, dat is makkelijk als we er onderling over praten. Nu zou ieder normaal mens de huizen genoemd hebben naar de plaats waar ze staan. Wij natuurlijk niet, we hebben ze een naam gegeven die wij leuk vonden. Het eerste huis ligt dan ook vlak bij een rivier.

Aangekomen, rijden we het huis voorbij en stoppen langs de rivier. Een mooi omgeving vind ik. Een meneer met hond lacht als hij ons ziet en loopt na een groet verder. We zijn te vroeg, dus ik loop een stukje langs de rivier, tot een bord met ‘prive’ me tegen houdt.

We zijn vroeg, maar we gaan toch maar vast naar het huis. De meneer die ons net nog groette draait net de oprijlaan uit als we in de berm parkeren. De verkoper. ‘Loop maar door’ zegt hij, ‘Ann is thuis en zal je alles laten zien’.

Bij het huis worden we verwelkomd door een vriendelijke Engelse dame. De makelaar heeft gebeld en komt later, maar ze leidt ons door het huis, de tuin en de gîte rond. We praten over van alles en nog wat. Ze vertelt dat ze een huis heeft gekocht verderop in het gehucht, en dat moet nog helemaal gerestaureerd worden. Daar kunnen ze pas aan beginnen als dit huis verkocht is.

Tegen de tijd dat we alles gezien hebben komt de makelaar ook nog aan. Op tijd voor de volgende bezichtiging, er staan er twee gepland vandaag voor dit huis. We hebben concurrentie. Als we wegrijden zegt Miek, toen we aan kwamen rijden zag ik het al. Dit gaat hem niet worden.

Volgende halte

Ons volgende doel is het hotel. Morgen hebben we twee bezichtigingen. Het huis dat we ’trein’ hebben genoemd is de eerste. Het staat een paar honderd meter van een spoorlijn af. In de middag gaan we dan naar ‘vakantiepark’. Een modernere bungalow, met een nogal opzichtig kinderzwembad met glijbaan. Maar onderweg moeten we nog wel even opladen…..

In Limoges vind ik een Nissandealer met laadstation. Het duurt even voor de boel aan de praat is. Ook hier kun je gratis opladen, maar omdat ik geen Franse Nissan heb, en dus ook niet de juiste pas, moet ik er een verkoper bijhalen die 10 euro rekent. Dat maakt me al niet meer uit, als hij maar vol gaat. Daarna rijden we door het Parc naturel regionel Perigord-Limousin. Op naar het hotel. We besluiten om stiekem alvast langs vakantiepark te rijden. Toch wel nieuwsgierig.

Sneakpreview

Wat we van de buitenkant kunnen zien is het huis weliswaar redelijk modern, maar veel achterstallig onderhoud. Het gaat ons benieuwen.

In het hotel aangekomen vragen we waar we kunnen eten. Dat is

1. a. in het dorp, in een goed restaurant, of
2. 15 km verderop

Het restaurant in het dorp blijkt en duur en dicht te zijn. En gezien onze laadperikelen besluiten we om niet verder te gaan zoek maar in de lokale supermarkt wat te eten en een fles wijn te scoren. Ook lekker.

Trein

De volgende ochtend hebben we afgesproken voor de kerk. We zijn (weer) te vroeg. Ik maak weer eens een wandeling. Met de makelaar naar ’trein’. Het huis is modern, ruim genoeg, maar niet echt mooi. De gîte daarentegen is wel mooi.

Het huis heeft een overdekte veranda, die laat je zomers in de buitenlucht genieten zonder direct in de zon te zitten. Perfect, alleen jammer dat de veranda 12 meter van het huis van de buren staat. Dus geen privacy. De tuin is wat vreemd ingedeeld, en de petanque baan is ook niet helemaal bijgehouden.

Vakantiepark

We rijden op ons gemak naar de supermarkt, en halen spullen voor een pique-nique. We hebben de tijd voor we bij ‘vakantiepark’ moeten zijn. Waar we bij trein een Vlaams sprekende makelaar hadden, hebben we deze middag gewoon een Hollander. En er loopt een Hollands sprekende buurjongen rond, die bezig is om wat achterstallig onderhoud klusjes af te werken. Zoals het huis schoonmaken (het staat al enkele jaren leeg). Kijkend naar de toestand heeft hij nog wel een jaartje werk. Niet voor de gîte, daar helpt alleen afbreken en opnieuw beginnen. Dit was het derde huis, maar we hebben ons droomhuis nog niet gevonden.

Weer onderweg

We rijden weg en gaan naar ons hotel in de Charente, wel een stukje rijden, maar er wacht een kasteel op ons. Dat even rijden gaat lang duren. Een elektrische auto moet ook opgeladen worden, en drie laadstations op rij weigeren dienst. Bij één van die laadstations wordt tot twee keer toe wel geld van mijn rekening afgeschreven, maar opladen ho maar. Uiteindelijk vinden we in een klein dorpje een gewone oplader. De eerste kant lukt me niet, maar de andere kant krijg ik zowaar aan de praat. Nu even rekenen hoeveel kilometers ik moet hebben om morgen een snellader te bereiken.

Ondertussen krijg ik bericht van de makelaar van het laatste huis dat we niet meer hoeven te komen. Verkocht…. En dat is jammer, want dat was voor ons een echte kanshebber. Na nog eens goed kijken herinner ik me dat ik het hotel van die nacht geselecteerd heb op oplaad mogelijkheid. We hebben nu genoeg lading om het hotel te bereiken, dus verder maar weer.

Kasteel

Op ons kasteel aangekomen regel ik een verlengsnoer en een fles wijn. We hebben nog wat van onze lunch over, we redden ons wel. Ik boek een extra nacht bij, dan kunnen we in de buurt nog wat makelaars bezoeken. En als ik toch op kan laden….

Klant vriendelijk

De volgende ochtend vraag ik nog even bij de makelaar na waar we elkaar zien. Ik ben blij dat ik dat doe. Er was namelijk geen makelaar op komen dagen want ze vond het geen huis voor ons……

We besluiten om er toch langs te rijden. Ook hier vinden we weer een gevalletje droevig onderhoud en veel werk.
Door naar een lokale makelaar (maar niet degene die ons in de kou had laten staan). Daar worden we vriendelijk ontvangen en in een uurtje tijd worden ons diverse woningen voorgeschoteld. Morgen gaan we er vier bekijken. Maar wij gaan eerst naar Aubeterre, gewoon door het dorp rondlopen en kijken of we daar nog steeds zo goed kunnen lunchen (dat kan).

Wordt vervolgd.