To be, or not Toby

Nadat we veel te vroeg afscheid moesten nemen van Pippa, waren we er al snel uit dat er weer een hond zou komen. Niet zo massief als een bullmastiff (alhoewel ze alle zes heel erg lief waren). Maar als we er straks weekendjes met de tent op uit willen dan is een kleinere hond gewoon praktischer.
Eigenlijk keken we al jaren naar honden, en dan in eerste instantie naast Pippa, als ze wat ouder was. Dat laatste is er dus niet van gekomen.

We wisten wel dat we weer een hond wilden. Zeker in Frankrijk, met zo’n grote tuin is dat een waar hondenparadijs.

Anders

Annemiek vond het wel een eng idee, een andere hond, met een ander karakter. Ik zeg al jaren dat iedere hond lief is, en je wellicht moet wennen aan karakter en uiterlijk, maar dat alle honden leuk (kunnen) zijn. 

En als alle honden lief zijn, waarom dan niet een hond ‘redden’. In zuid en oost Europa worden honden anders gezien dan wij dat doen. Er lopen daar dan ook heel veel zwerfhonden rond. We zijn dus op zoek gegaan naar een instelling die ons kon helpen om zo’n hond, een ‘rescuedog’ te adopteren. 

Een rescuedog uit Griekenland

Zo kwamen we bij DogrescueGreece.nl uit. Daar hadden ze ook jonge honden voor de opvang. Honden die of als pup achtergelaten zijn, of pups van zwerfhonden. En als ze honden in de opvang krijgen die geschikt zijn om ge-adopteerd te worden, dan worden ze ‘rescuedog’ en zoeken ze een adoptie adres voor de hond. Zo was er een teefje met 5 pups overgeplaatst uit een andere opvang, en één van die pups hebben we ge-adopteerd.

Naam

Nu is het verzinnen van een hondennaam vaak moeilijker dan je denkt, zelf Shakespeare twijfelde (zie titel). Wij wisten het al. Als de wilde katten Asterix en Obelix heten, dan wordt de hond natuurlijk Idefix. Tot we te horen kregen dat een rescuedog in de opvang al een naam krijgt (die je natuurlijk gewoon zelf aan kunt passen). En de pup die wij op het oog hadden had een mooie Griekse (Trojaanse) naam: Hector. Nou, ja, misschien dat een volgende hond Idefix gaat heten.

Wachten

Door de Covid19 is het adoptie proces wat veranderd. Voorheen kwam een rescuedog mee in het vliegtuig. Maar omdat er zo weinig vluchten zijn worden er nu transporten over de weg georganiseerd. En dat is niet iedere dag. Gelukkig kregen we regelmatig foto’s en ook in de blogs viel er wat te lezen. En op een mooie zondag in april stapten we in de auto om in Terborg Hector op te gaan halen.

Onderweg kleinzoon Liam weer aan zijn vader gegeven en voor we het wisten stonden we met een klein hoopje hond in onze armen. Of eigenlijk stond alleen Annemiek met een hoopje hond in haar armen. Nadat Hector in de eerste minuut haar jas had getest op waterdichtheid hoefde ik niet zo nodig.

Terugreis

We waren van te voren gewaarschuwd om de terugreis in één ruk te doen. Maar met een elektrieke auto is dat nog niet zo eenvoudig. We hadden Liam bij een snellaad station overgedragen, en van de tijd gebruik gemaakt om de auto nog wat voller te krijgen, maar we moesten nog een stukje, en dan ruim 200km terug naar Heerlen. Het is gelukt, maar er zat aan het einde minder energie in mijn accu dan in mijn powerbank……

Wennen

Thuisgekomen onze rescuedog de auto uit, de bench boven opzetten en Hector laten wennen. Alles is eng als je een kleine hond bent. De flat, de gang, de lift, echt alles. En buiten is het helemaal eng, geluiden van mensen, honden, auto’s, fietsers, treinen. Maar goed dat het vliegveld niet in de buurt is. Voor iedere stap moet Hector overgehaald worden, alles is nieuw, alles is eng. En we willen hem niet dwingen. Wat wel meteen goed gaat is eten. Dat heeft hij duidelijk eerder gedaan. En grote plassen (helaas alleen binnen).

Iedere dag gaat het wat beter, hij loopt wat makkelijker mee buiten (als er tenminste niet een kudde werklui beneden in en bij de flat bezig is). En donderdag, nadat ik klaar ben met mijn werk, gaan we serieus aan de zindelijkheidstraining. Nu is Hector nog blij als hij naar binnen mag, zodat hij zijn behoefte kan doen. Dat moet anders.

Internet

Op internet had ik een filmpje gezien waarin aanbevolen wordt om de hond zindelijk te maken op één plekje (dus niet met hem gaan lopen). Dus toen ik donderdag na mijn werk de indruk kreeg dat Hector wellicht klaar was, heb ik hem mee naar buiten genomen en een plekje bij een boom opgezocht. Dat moest zijn plekje worden. 

Zaterdag ging het nog een keertje fout, maar dit werkte echt. 

En omdat hij buiten steeds zekerder werd hebben we zondag weer een echte wandeling gemaakt door het bos. Het duurde nu wel iets langer, maar ook dat ging boven verwachting goed. Tegen het einde kwamen we een afgeschutte honden uitlaatplaats tegen. Daar kon Hector los. Maar verder dan 5 meter van ons af durft hij nog niet. En bij terugkomst toch nog even langs de boom, want onderweg je behoefte doen is er ook nog niet bij. 

Wel is hij lekker mak na zo’n wandeling. Kortom, met Hector gaan we nog veel plezier beleven. Hoe het Hector bevalt, en hoe hij Frankrijk vindt, komt in een volgend blog.