Een voortkabbelend leven, terugblik 2020

2020 begon als alle jaren, na de feestdagen werd de aandacht verlegd naar het jaarlijkse winteruitje. Dat is in ons geval: je door een staalkabeltje een berg op laten slepen, je dan zo snel mogelijk naar beneden laten storten en dan weer een staalkabeltje zien te vinden zodat we ons opnieuw van de berg af konden werpen. Dit jaar geen ski-vakantie met een groep, maar met zijn tweetjes, en een aantal dagen bezoek van onze, in Oostenrijk wonende, zoon en schoondochter. Knus en intiem, we hadden een leuk appartement opgezocht, en een hotel voor de heenreis, want lange afstanden in een elektrieke auto moet je anders regelen.

Een schreeuw om aandacht

Dag twee was de verjaardag van manlief. We waren uitgenodigd door het nageslacht om ‘s avonds gezellig uit eten te gaan, het weer was mooi, de sneeuw was wit. Een perfect dagje. Tot het noodlot toesloeg. Manlief beweert nog steeds dat ik het niet kon verkroppen dat hij die dag meer aandacht kreeg dan ik, maar ik viel gewoon. En mijn ski-bike viel natuurlijk mee. ‘Shit, mijn enkel’ dacht ik nog. ‘Dat voel ik wel een paar dagen’.

Geen reddingshelikopter

Met een sneeuwscooter werd ik naar beneden gebracht, zoonlief ging mee. Wat hobbelt zo’n kreng, en wat deed dat zeer aan mijn arme enkel. In het ziekenhuis werden er foto’s gemaakt. Opereren, en de boel met staal aan elkaar breien. Maar pas over een paar dagen, eerst de zwelling eruit, en een gips eromheen. 

Ondanks dat gips zijn we toch lekker uit eten geweest, en zoonlief was gelukkig omdat hij ‘sneeuwscooter’ van zijn bucketlist kon schrappen. Of ik de volgende keer zo vriendelijk wilde zijn om eerst van de piste af te schieten, dan kon reddingshelikopter er ook vanaf….

Romantiek, maar dan anders

Het was al bijna Valentijnsdag voor ik weer een beetje fatsoenlijk kon lopen. Nog steeds het nodige ijzerwerk in mijn been, dat moet een jaar blijven zitten. Maar desondanks was ik toe aan wat romantiek, en omdat ik manlief al wat langer ken, had ik zelf maar een etentje geregeld. Nu ben ik best kritisch met uit eten gaan, maar dit was een goed restaurant. En omdat manlief me de laatste tijd zo goed geholpen had, mocht hij het wijn-arrangement, en reed ik ons en de auto terug.

Dat was fout! Je kan nog beter van een berg afstorten…. Op de terugweg begon manlief opeens over het verkopen van boot en huis, en dan emigreren naar Frankrijk…. En voor ik de juiste woorden gevonden had om hem te vertellen dat hij niet zoveel moest drinken want dat hij daar rare ideeën van kreeg, vroeg manlief om even de auto te stoppen. Het waterpeil in de sloot stond hem veel te laag.

Toen hij zijn gulp weer dicht had en in de auto stapte, was ik niet alleen mijn gevoel van romantiek kwijt, ook mijn bezwaren tegen zijn plannen kon ik even niet meer vinden…..

Naar Frankrijk…… Wat een……

Snel

Binnen de kortste keren waren huis en boot verkocht, en wij hadden niets, want we mochten Frankrijk niet in. Iets met Mexicaans bier geloof ik. Maar in juni mocht het, en kochten we een huis… ongeveer…. een beetje…..

We gaan

En eind juli gingen we echt, eerst naar een tijdelijk huis, totdat ons huis beschikbaar was. En toen, op weg naar Frankrijk, kreeg ik de grootste schok van het jaar. Aangekomen bij het hotel, net over de grens (elektrieke auto en lange afstanden) regelde manlief een plekje in een luie stoel, in de schaduw van een grote boom. En hij regelt een fles bubbels om onze nieuwe toekomst te vieren. Hij kan dus wel romantisch zijn. Het zal mij benieuwen of ik weer 20 jaar moet wachten op zijn volgende aanval van romantiek….

Ongeveer… een beetje….

Ondertussen deed de baas van manlief moeilijk, die wilde ons terug hebben in Nederland, en hij kon niet naar de Franse vestiging. Omdat het koopcontract nog steeds niet ondertekend was, konden we daar vanaf. En vervolgens vond ik mijn droomhuis, voor een zodanige prijs dat manlief jaren eerder kan stoppen met werken. Dus konden we toch naar Frankrijk (een beetje dan, want we moesten wel in Nederland wonen).

Zwijnenstal

Ondertussen hebben we kerst gevierd in ons nieuwe huis. Manlief klust wat (niet al te serieus want zijn ‘handigheid’ is maar marginaal groter dan zijn gevoel voor ‘romantiek’). En ik studder wat in mijn keuken met mijn houtgestookte oven. We maken wandelingen in de omgeving met de hond, en we bedenken ons hoe we zo snel mogelijk werk en Nederland achter ons kunnen laten en helemaal naar Frankrijk kunnen. 

Na een saai jaar als 2020 kunnen we dan ook bijna niet wachten op wat 2021 ons gaat brengen. Heel stiekem hoop ik op ‘nog wat saaier’.